Bouwmaterialen kunnen een cruciale rol spelen in de strijd tegen klimaatverandering. Uit een gepubliceerd onderzoek op Science.org blijkt dat het volledig vervangen van traditionele bouwmaterialen door koolstofopslag-materialen jaarlijks tot wel 16,6 miljard ton CO2 kan opslaan. Dit komt overeen met ongeveer de helft van de wereldwijde CO2-uitstoot in 2021. Deze aanpak biedt een kans om netto-nul-emissies te bereiken en de opwarming van de aarde te beperken.
Bouwmaterialen als koolstofreservoir
De aantrekkingskracht van bouwmaterialen ligt in hun grootschalige gebruik en langdurige levensduur. Betonnen aggregaten, bakstenen, asfalt, hout en biogebaseerde plastics vormen de kern van deze oplossing. Hoewel traditionele productieprocessen vaak leiden tot aanzienlijke CO2-uitstoot, kan de toepassing van koolstofopslagtechnologieën zoals koolstofrijke aggregaten, biochar in cement en biomassafibers in bakstenen dit patroon omkeren.
Betonaggregaten hebben bijvoorbeeld een relatief lage koolstofopslag per kilogram, maar dankzij de enorme vraag naar beton bieden ze het grootste potentieel voor totale opslag. Bricks met biomassafibers en hout met verbeterd duurzaam beheer kunnen aanvullende CO2-reducties realiseren.
Potentie en uitdagingen
De implementatie van koolstofopslagmaterialen zou theoretisch meer dan 1200 miljard ton CO2 kunnen opslaan tegen 2100, indien grootschalige toepassing vanaf 2025 begint. Hoewel dit potentieel groot is, zijn er uitdagingen:
- Grondstoffen en infrastructuur: Innovaties zoals biochar, koolstofrijke aggregaten en biogebaseerde plastics vereisen nieuwe waardeketens en grootschalige grondstoffenproductie.
- Economische haalbaarheid: Koolstofopslagmaterialen concurreren met traditionele materialen op prijs en schaalbaarheid.
- Prestatie en regelgeving: Voor sommige materialen, zoals koolstofbindende cementen, zijn duurzaamheid en prestaties nog onvoldoende onderzocht. Ook ontbreken vaak beleidskaders en normen om deze nieuwe materialen te stimuleren.
Kansen voor beleidsmakers
Beleidsmakers kunnen een sleutelrol spelen door koolstofopslagmaterialen te bevorderen, vooral in niet-dragende toepassingen zoals isolatie, bestrating en vloeren. Daarnaast kunnen subsidies, regelgeving en prestatiegebaseerde normen het gebruik van deze materialen versnellen.
